Als u aan Berlijn denkt, denkt u natuurlijk gelijk aan de muur die de stad gedurende 28 jaar verdeelde, of aan de Brandenburger Tor, maar Berlijn heeft een zeer rijke geschiedenis, wat terug te vinden is in verscheidene musea, tentoonstellingen en bezienswaardigheden. Speciaal voor u hebben wij een overzicht gemaakt van de meest populaire bezienswaardigheden van Berlijn.
Klik hier voor Stedentrip Berlijn vanaf België
Klik hier voor Stedentrip Berlijn vanaf Nederland
Bezienswaardigheden in Berlijn
 |
 |
| D-reizen Tui |
CheapTickets Tui |
Brandenburger Tor – Sinds de val van de Berlijnse Muur, is de Brandenburger Tor een symbool geworden van de hereniging van Duitsland. Pariser Platz, wat een desolaat gebied ten tijde van de Koude Oorlog was, is volledig verbouwd en heeft veel van de 19de-eeuwse grandeur herwonnen.
De Brandenburger Tor is gelegen aan Unter den Linden, een grote boulevard in Berlijn. Het was oorspronkelijk een deel van een muur rond Berlijn en was de hoofdingang van de stad. Het is de enige poort die nog bestaat van deze oude muur. De monumentale poort is ontworpen door Carl Gotthard op verzoek van keizer Wilhelm II. Het ontwerp van de poort, 65,5 meter breed en 28 meter hoog was gebaseerd op de Propylaea, de toegangspoort tot de Akropolis in Athene.
Het werd gebouwd tussen 1778 en 1791 en verving een oude stadspoort. Nog eens vier jaar waren nodig om al de decoraties te voltooien, met inbegrip van reliëfs die gebeurtenissen weergeven uit de Griekse mythologie.
De Quadriga van de overwinning, die de poort bekroond, werd in 1793 gemaakt door Johann Gottfried Schadow. De bronzen strijdwagen worden geleid door een godin van de vrede. Oorspronkelijk werd de Quadriga, evenals de poort gezien als een symbool van vrede. In 1806, tijdens de bezetting van Berlijn door de Fransen, nam Napoleon de Quadriga mee naar Parijs. Na de Slag bij Waterloo, werd de Quadriga triomfantelijk teruggebracht naar Berlijn en werd een symbool van de overwinning. Vanaf die periode werd het gebied rond de poort de Pariser Platz genoemd en werd de godin van de vrede omgedoopt naar de godin Victoria, de Romeinse godin van de overwinning.
De poort, die een symbool van Pruisisch militarisme was geworden, werd zwaar beschadigd tijdens de Tweede Wereldoorlog. Tijdens de koude oorlog en de verdeling van Berlijn, lag de Brandenburger Tor net op de grens tussen Oost- en West-Berlijn binnen de Russische sector. De poort werd in 1958 gerestaureerd door Oost-Berlijn, terwijl West-Berlijn betaalde voor de reconstructie van het Quadriga.
Tijdens de koude oorlog en het bestaan van de muur, werd de poort een symbool van de deling van Duitsland. Na de val van de Berlijnse muur in 1989, kwamen de inwoners in drommen bijeen bij de Brandenburger Tor om het einde van de deling van Duitsland te vieren. In 2001 begonnen ze aan een grondige renovatie van het monument, en het werd als nieuw heropend op 3 oktober 2002.
Rijksdaggebouw – Het Rijksdaggebouw van het Duitse Rijk werd gebouwd tussen 1884 en 1894, en de laatste steen werd gelegd door keizer Wilhelm II op 5 december 1894. Architect Paul Wallot ontwierp het prestigieuze gebouw in een neo-renaissance stijl, met daarin barokke en klassieke elementen. Het zes verdiepingen tellende complex beslaat een oppervlakte van ongeveer 13.290 vierkante meter, en de vier torens zijn 40 meter hoog. Boven de hoofdingang werd in 1916, “Dem Deutschen Volke” (Voor het Duitse volk) geschreven. Vier weken na de benoeming van Hitler als Reichskanzler, werden de plenaire vergaderzaal en de koepel vernietigd door brandstichting op de avond van 27 februari 1933.
Het is nog steeds niet duidelijk hoe de brand is begonnen, maar de nazi’s misbruikten de situatie om hun politieke tegenstanders te vervolgen. Tijdens de Tweede Wereldoorlog, leed het Rijksdaggebouw zware schade door bombardementen , en de strijd om het gebouw werd voortgezet tot het einde. Op 30 april 1945, nadat het Rode Leger Berlijn had veroverd op de Duisters, hesen soldaten de Russische vlag op het dak van het Rijksdaggebouw als symbool van de Duitse nederlaag.
Na de oorlog was er niet veel meer over van het gebouw, en in 1954 werden de restanten van de koepel gesloopt. Het Rijksdaggebouw bevond zich in het Britse geallieerde gebied, waarbij de muur langs de oostzijde van het gebouw liep. In 1955 werd besloten om het te herbouwen, en de renovatie werd volgens de plannen van Paul Baumgarten uitgevoerd tot de voltooiing in 1972. De decoratieve beelden die waren vernietigd werden niet hersteld, en de gevel werd vereenvoudigd uitgevoerd.
Op 20 juni 1991 werd besloten om in Berlijn de zetel van het Duitse parlement te houden met het Rijksdaggebouw als het parlementaire gebouw. De Britse architect Sir Norman Foster moest het gebouw moderniseren en toegankelijker maken voor het publiek. Hij ontwierp een nieuwe plenaire vergaderzaal van 3 verdiepingen hoog met een oppervlakte van 1200 vierkante meter. Tevens ontwierp hij een nieuwe koepel met een diameter van 38 meter en een hoogte van 23,5 meter en een gewicht van 800 ton. Het stalen skelet van de koepel is bedekt met 3000 vierkante meter aan glazen panelen, met loopbruggen die in een spiraal naar boven lopen naar een uitkijkplatform dat een spectaculair uitzicht over de stad biedt. Het nieuwe Rijksdaggebouw werd officieel geopend op 19 april 1999 en de nieuwe koepel, die bezoekers kunnen betreden, is uitgegroeid tot een symbool van het parlement en de regering.
Dom van Berlijn – Met zijn prachtige koepel, is de Dom van Berlijn zeker een publiekstrekker. Tussen 1825 en 1828, presenteerde Karl Friedrich Schinkel tal van plannen voor een nieuwe Dom. In 1842 begon de bouw van een basiliek met vijf beuken, gebaseerd op ontwerpen van August Stüler. Vanwege aarzelingen van de bouwer en de beperkte financiële middelen, vorderde de bouw langzaam en werd in 1848 gestopt, terwijl op dat moment alleen de begraafplaats was voltooid.
Pas tijdens het bewind van koning Willem I, gingen de plannen voor de bouw van de Dom weer door, al moest er wel een nieuw ontwerp komen. Julius Carl Raschdorff eerste ontwerp werd niet geaccepteerd in 1888, maar de architect kreeg de gelegenheid om zijn ontwerp aan te passen, wat 3 jaar later werd goedgekeurd door Willem II. In 1893, na de sloop van de oude kathedraal (datgene wat wel gebouwd was), werd er begonnen aan de nieuwe fundamenten van de nieuwe kathedraal. Het leggen van de eerste steen vond plaats op 17 juni 1894.
Het centrale gebouw, met Italiaanse renaissance invloeden, werd bijna 11 jaar later, op 27 februari 1905 ingewijd. Geflankeerd door vier hoektorens, steeg de koepel van de kathedraal 114 meter boven het straatniveau uit. Het interieur en exterieur van de kathedraal werden versierd met schitterende ornamenten en afbeeldingen die het Nieuwe Testament en de geschiedenis van de gereformeerde kerk weergeven. De bouw van de kathedraal kostte 11,5 miljoen Duitse Mark en volgens huidige architecten, zou de bouw van een soortgelijk gebouw vandaag de dag ongeveer 180 miljoen euro kosten.
Tijdens de tweede wereldoorlog werden tijdens een luchtaanval in 1940 de ramen van het altaar beschadigd en in 1944 werd door de inslag van een brandbom de lantaarn van de koepel geraakt. Omdat de toegang tot deze locatie erg moeilijk was, kon het vuur niet gedoofd worden en de hele koepel werd vernietigd. Delen van de brandende koepel stortten in de kathedraal en braken dwars door de vloer, waardoor het vuur zich kon verspreiden tot in de onderliggende crypte. Binnen één nacht, was de kathedraal gereduceerd tot een ruïne. Vandalisme en verwering veroorzaakten verdere schade, en geld voor de noodzakelijke bescherming van de structurele elementen van de kathedraal kwam maar mondjesmaat binnen.
Pas in november 1948 luidden de klokken weer en een tijdelijk dak werd pas gebouwd in 1953. Gedurende deze periode, vonden diensten plaats in de crypte van de Gedächtniskirche. Met financiële steun van de Duitse Protestantse Kerk en de regering van de Bondsrepubliek, begon de wederopbouw van de kathedraal in 1975. De Gedächtniskirche aan de noordzijde en de keizerlijke onderdoorgang aan de zuidkant van de kathedraal werden gesloopt. De gerestaureerde kapel waar men gedoopt kan worden, of waar huwelijksvoltrekkingen worden gehouden is sinds 1980 weer in gebruik. De bouw van de buitengevel van de kathedraal, was vrijwel volledig voltooid in 1983. Het werk aan het interieur begon in 1984.
Op 6 juni 1993, werd het preek gedeelte van de kathedraal heropend tijdens een ceremoniële dienst, terwijl de ramen in het koor en de mozaïek schilderijen in de koepel in de daaropvolgende jaren werden gereconstrueerd. Op 29 juni 2002, werd de laatste van de koepel mozaïeken feestelijk onthuld. De gerestaureerde Hohenzollern crypte is sinds 20 november 2002 open voor het publiek .
Berlijnse Muur – Al in 1952 werd er begonnen met de afgrendeling van de Oost-Duitse grens naar West-Duitsland en werd het steeds gevaarlijker om te vluchten naar het Westen. Toch konden er nog velen naar West Duitsland vluchten, omdat de grens nog op vele plekken open was.
Op 13 augustus 1961, werd er begonnen met het plaatsen van prikkeldraad om de grens rondom West-Berlijn af te sluiten en werd er ook begonnen met het oprichten van muren. Maar het prikkeldraad en de muren waren niet volledig waterdicht en kon men nog steeds ontsnappen. Daarom werden de grens barrières in Berlijn voortdurend uitgebreid en versterkt. De ontsnappingen hielden aan en zodoende werd de simpele muur uitgebreid tot een ware vestigingsmuur. Tevens werd er een hek geplaatst en werden gebouwen bij de muur gesloopt, zodat de grenswachten een beter zicht op de grens hadden om eventuele ontsnappingspogingen te stoppen en een beter schootsveld hadden. Door de jaren heen werden er steeds meer barrières gebouwd achter de muur en in de jaren zeventig werd er zelfs nog een binnenmuur toegevoegd. Als men nu wou vluchten naar West-Berlijn, moest men eerst over die binnenmuur klimmen voordat men bij een hek kwam wat was aangesloten op een alarm. Was je daaroverheen, dan wachtte je aan de basis van dat hek meestal een veld met spijlen met scherpe punten. Daarna moest je een weg oversteken dat continu werd bewaakt door de bewakers in de wachtposten en patrouilles op de weg met honden. In de avonduren en ’s nachts werd de strook tussen de binnen- en buitenmuur altijd verlicht en ze hadden daarom ook de muren wit geverfd om voortvluchtigen makkelijk in het donker te kunnen zien. Was je uiteindelijk de weg veilig over gekomen, moest men eerst nog een greppel oversteken die aan de voet van de buitenmuur lag en de muur zelf was 3 meter hoog.
Eind jaren zeventig begon men met het bouwen van een nieuwere en sterkere binnenmuur en begin jaren tachtig begon men met het verwijderen van alle obstakels tussen de binnen- en buitenmuur. Dit was mede mogelijk omdat de grensbewaking veel beter was geworden door de jaren heen. In 1989 was het grootste gedeelte van die obstakels verwijderd.
Op 9 november 1989 viel dan eindelijk de muur, nadat Günter Schabowski, een hoge partijleider van Oost-Duitsland tijdens een persconferentie had aangegeven dat Oost-Duitsers op 10 november vrijelijk de grens over konden steken. Omdat er zoveel publiek was gekomen naar die opening, aan zowel de Oost- als Westzijde, besloten sommige wachtposten net voor 12 uur ’s nachts al de grenzen open te gooien. Er werd pas in juni 1990 officieel begonnen met de sloop van de muur, maar zodra de grenzen open waren begonnen burgers zelf al stukken uit de muur te hakken en die werden voor grof geld verkocht op de illegale markt.
In april 1994 hield de Duitse regering een wedstrijd voor het ontwerp van een nationaal monument voor de slachtoffers van de Berlijnse Muur en de Duitse divisie. Het monument werd officieel geopend op 13 augustus 1998.
Een centraal onderdeel van het monument, is de openluchttentoonstelling van de voormalige grensstrook aan de zuidkant van de Bernauer Strasse die ten allen tijde toegankelijk is en ongeveer 1,4 kilometer lang is. Het eigenlijke monument, bestaat uit twee stalen wanden die een 70-meter lang deel van de oorspronkelijke grens flankeren. De bestaande resten en sporen van de Berlijnse Muur blijven op deze manier bewaard, wat helpt om de dramatische historische gebeurtenissen tot leven te laten komen.
Slot Charlottenburg – Charlottenburg Palace is een van de weinige plaatsen in Berlijn dat nog steeds de eenmalige grandeur van de Hohenzollern clan die de regio regeerde van 1415 tot 1918 weerspiegelt. Oorspronkelijk was het een klein zomerverblijf, maar het groeide uit tot een prachtige barokke stapel met weelderige prive-appartementen, rijk versierde festival zalen, en verzamelingen van kostbare porselein en schilderijen van 18e-eeuwse Franse meesters.
Het oudste gedeelte van het paleis, het Altes Schloss, is een extravaganza in stucwerk, brokaat en algehele weelde. Hoogtepunten zijn onder andere: de Oak Gallery, een houten lambrisering festival zaal gedrapeerd in familieportretten; de prachtige Oval Hall, met uitzicht op de tuinen; Friedrich I’s slaapkamer, met de allereerste badkamer in een barok paleis; en de prachtige Porcelain Kamer.
De mooiste kamers van de Charlottenburg zijn de flamboyante privé-vertrekken van Frederik de Grote, die in 1746 waren ontworpen door de meester architect van die periode, Georg Wenzeslaus von Knobelsdorff. De appartementen van koningin Luise (1776-1810), de vrouw van koning Friedrich Wilhelm III, zijn uitgedost met weelderige kroonluchters, antieke meubels en met de hand beschilderde zijde wandbekleding.
Een wandeling door het uitgestrekte paleis park, met zijn schaduwrijke wandelpaden, bloemperken en gemanicuurde gazons, is een must! U zult versteld staan van het “kleine” Belvedere paleis (wat zich in de tuin bevind), wat nu een elegante setting is voor porselein meesterwerken van de koninklijke fabrikant KPM. Elk gebouw rekent aparte toelating, dus u kunt het beste investeren in de dagkaart, zodat u toegang tot alles heeft.
